شوب (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَوْب (به فتح شین و سکون واو) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای آمیختن که
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
دنیا و اهل
شام از این واژه استفاده نموده است.
شَوْب به معنای آمیختن آمده است. «شاب الشی ء شوبا: خلطه»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف دنیا فرموده است: «
«لاَ يَرْجِعُ مَا تَوَلَّى مَنْهَا فَأَدْبَرَ، وَلاَ يُدْرَى مَا هُوَ آت مِنْهَا فَيُنْتَظَرَ. سُرُورُهَا مَشُوبٌ بِالْحُزْنِ»؛
آنچه از دست رفته و پشت کرده هیچ‌گاه بر نمی‌گردد و آینده معلوم نیست، تا در انتظارش باشیم، شادی آن با‌اندوه آمیخته... »
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف اهل شام فرموده است: «
«جُمِّعُوا مِنْ كُلِّ أَوْب، وَتُلُقِّطُوا مِنْ كُلِّ شَوْب»؛
(اینان) از کسانی هستند که سزاوار است بفهمند و
ادب شوند، آموخته گردند.»
(
محمّد عبده: منظور از «شوب» در این‌جا آمیختگی
نسب است.)
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شوب»، ج۲، ص۶۱۹.
