زَحْزَح (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَحْزَح (به فتح زاء و سکون حاء و فتح زاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای دور کردن است.
مشتق آن عبارت است از:
تَزَحْزَح (به فتح تاء و زاء و سکون حاء و فتح زاء) به معنای کنار شدن است.
امام علی (علیه‌السّلام) درباره
اهل بهشت از این واژه استفاده کرده است.
از این ماده فقط یک‌بار در
نهج البلاغه استعمال شده است.
زَحْزَح به معنای دور کردن است.
زَحْزَحَهُ عنهُ: باعدهُ تَزَحْزَح به معنای کنار شدن است.
موردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام (علیه‌السّلام) درباره اهل بهشت فرموده:
«قَدْ أُمِنَ الْعَذابُ، وَ انْقَطَعَ الْعِتابُ، وَ زُحْزِحوا عَنِ النّارِ، وَ اطْمأَنَّتْ بِهِمُ الدّارُ» «از
عذاب ایمنی حاصل شد، قطع گردید، از آتش کنار شدند، دار
آخرت برای آن‌ها محل اطمینان شد.»
فقط یک مورد از آن در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زحزح»، ج۱، ص۴۹۲.
