رُکْن (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رُكْن (به ضم راء و سکون کاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای جانب و طرف محكم شيى‌ء است.
مشتقات
رُكْن که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
بِرُكْنِهِ ( به کسر باء و ضم راء) به معنای تكيه‌گاه و قواى،
رُكون (به ضم راء) به معنای میل و آرام گرفتن است.
رُكْن به معنى جانب و طرف محكم شيى‌ء است.
و بر سبيل استعاره به نيرو اطلاق می‌شود.
به مواردی از
رُكْن که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(لَوْ أَنَّ لِي بِكُمْ قُوَّةً أَوْ آوِي إِلى رُكْنٍ شَدِيدٍ) يعنى «ای كاش در قبال شما نيرویی داشتم و يا به تكيه‌گاه محكمى (از قبيل عشيره) لاحق می‌شدم تا مرا يارى كنند.»
ظاهرا مراد از آن در آيه اقوام و
عشیره است.
يعنى «با قواى خويش روى بگردانيد و گفت: جادوگرى است يا
دیوانه‌ای (يعنى
موسی)»
مراد از ركن تكيه‌گاه و قواى
فرعون است
«به
ستمگران ميل نكنيد و گرنه
آتش شما را می‌گيرد.»
رکون به معنای ميل و آرام گرفتن است. در
صحاح و
اقرب گويد «
رَكَنَ إِلَيْهِ:مال و سكن»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «رکون»، ج۳، ص۱۲۲.
