دَأْب (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دَأْب (به فتح دال و سکون همزه) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
عادت،
شأن و تلاش است. از اين ماده سه مورد در
نهج البلاغه آمده است.
دَأْب به معنای عادت، شأن و تلاش است.
طبرسی فرموده: دأب به معنى عادت است.
«دأب يدئب» آن گاه گويند كه كسى به چيزى عادت كند و در آن
ثابت باشد.
امام (صلواتاللهعلیه) میفرماید:
«عِبَادَ اللهِ... أَجَلٌ مَنْقُوصٌ وَعَمَلٌ مَحْفُوظٌ فَرُبَّ دَائِب مُضَيَّعٌ وَرُبَّ كَادِح خَاسِرٌ» «بندگان خدا شما در حال
اجل ناقص شونده و
عمل حفظ شونده هستيد، اى بسا مداوم در عمل كه تلاشش ضايع شده و اى بسا سعى و تلاش كننده كه در
ضرر است.»
شرحهای خطبه: (
)
«وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ دَائِبَانِ فِي مَرْضَاتِهِ يُبْلِيَانِ كُلَّ جَدِيد وَيُقَرِّبَانِ كُلَّ بَعِيد» «آفتاب و ماه پيوسته در حركت در
رضای خدا هستند، هر تازه را كهنه مىكنند و هر دور را نزديک مىنمايند.»
(شرحهای خطبه:
)
از اين ماده سه مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، سید علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «دأب»، ج۱، ص۳۷۳.