حُوب (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حُوب: (إِنَّهُ كانَ حُوبًا كَبيرًا) «
حوب»بر وزن (خوب) بنا به گفته «
راغب» در «
مفردات»، واژۀ «
الحوبة» در اصل به معنى «
احتياج و نياز» ى است كه انسان را به «
گناه» مى‌كشاند.
از آنجا كه تجاوزهاى سرپرستان به اموال يتيمان، غالبا براثر نياز و يا به بهانه احتياج صورت مى‌گيرد، در
آیه مورد بحث به جاى كلمه «
اثم» (گناه) كلمۀ «
حُوب» به‌كاررفته‌است، تا اشاره‌اى به اين
حقیقت بوده باشد. بايد توجه داشت كه اصل فعل اين واژه، «
حوب» است،
حاب، يحوب، حوبا و حوبة و حيابة (گناه كردن يا گناه وحشتزا و حزن‌آور).
به موردی از کاربرد حُوب در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ آتُواْ الْيَتامى أَمْوالَهُمْ وَ لا تَتَبَدَّلُواْ الْخَبيثَ بِالطَّيِّبِ وَ لا تَأْكُلُواْ أَمْوالَهُمْ إِلى أَمْوالِكُمْ إِنَّهُ كانَ حُوبًا كَبيرًا) «و اموال يتيمان را هنگامى كه به حدّ
رشد رسيدند به آنها بدهيد؛ و اموال بد خود را، با اموال خوب آنها عوض نكنيد؛ و اموال آنان را همراه اموال خودتان با مخلوط كردن يا تبديل نمودن نخوريد، زيرا اين گناه بزرگى است.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
اينكه فرمود:
(إِنَّهُ كانَ حُوباً كَبيراً)،
معنايش اين است كه اين عمل (تعدى و تجاوز به اموال يتيمان) گناهى است بزرگ، چون كلمه حوب به معناى گناه است.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله « حُوب »، ص ۶۰۵.
