حَظْر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَظْر (به فتح حاء و سکون ظاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای منع است.
مشتقات
حَظْر که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
مَحْظُور (به فتح میم و سکون حاء) به معناى ممنوع؛
مُحْتَظِر (به ضم میم، سکون حاء و فتح تاء)به معنای كسى است كه براى باغ و يا گوسفندان خود محلّى می‌سازد.
حَظْر به معنای منع است.
راغب گويد: حظر آن است كه چيزى را جمع كرده در آغل بگذارى. (در اين صورت آن چيز را از ديگران منع كرده‌اى). از اين‌جا است كه
مَحْظُور به معنى ممنوع آمده است.
مُحْتَظِر نیز كسى است كه براى باغ و يا گوسفندان خود محلّى می‌سازد.
اين شخص چوب‌ها و علف‌هاى خشكيده را جمع كرده و در ساختن آن محل به كار می‌برد؛ مثلاً آغلى از چوب و علف می‌سازد.
به مواردی از
حَظْر که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُوراً) «عطاى
پروردگار تو ممنوع نيست.»
(إِنَّا أَرْسَلْنا عَلَيْهِمْ صَيْحَةً واحِدَةً فَكانُوا كَهَشِيمِ الْمُحْتَظِرِ) «يک صيحه بر آن‌ها فرستاديم مانند چوب‌ها و علف‌هاى خشكيده حظيره ساز شدند.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «حظر»، ج۲، ص۱۵۳-۱۵۴.
