• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حَدَب (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





حَدَب (به فتح حاء و دال) از واژگان قرآن کریم به معنای تپّه و محل مرتفع است.



حَدَب به معنای تپّه و محل مرتفع است.
در صحاح گوید: «الحدب ما ارتفع من الارض‌.»
«حَدَب الظهر» برآمدگی پشت آدمی است.
راغب گوید: جایز است که حدب به معنی تپّه از آن ماخوذ باشد.


به موردی از حَدَب که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

۲.۱ - حَدَب (آیه ۹۶ سوره انبیاء)

(حَتَّی اِذا فُتِحَتْ یَاْجُوجُ وَ مَاْجُوجُ وَ هُمْ مِنْ کُلِ‌ حَدَبٍ‌ یَنْسِلُونَ‌)
«تا چون یاجوج و ماجوج گشوده شوند و آن‌ها از هر ارتفاعی شتابان آیند.»
به «ماجوج» مراجعه شود.



۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۲، ص۱۱۱.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۲۲۲.    
۳. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-الحسینی، ج۲، ص۳۶.    
۴. جوهری، ابونصر، الصحاح تاج اللغة وصحاح العربیة، ج۱، ص۱۰۸.    
۵. شرتونی، سعید، اقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد، ج۱، ص۷۷۶.    
۶. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۲۲۲.    
۷. انبیاء/سوره۲۱، آیه۹۶.    
۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۴۶۰.    
۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۳۲۶.    
۱۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۶، ص۱۶۵.    
۱۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۱۰۲.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «حدب»، ج۲، ص۱۱۱.    






جعبه ابزار