جمال‌الدین ابوالفضایل احمد بن موسی بن جعفر (۶۷۳قمری)، فقیه، اصولی، متکلم، ادیب و رجالی. از تولد و تحصیل و زندگی او چندان چیزی دانسته نیست. گفته شده است که او از شاگردان نجیب‌الدین بن نما و سید فخار بن معد موسوی بوده است. احمد بن موسی از عالمان بنام روزگار خود بود و بیش‌ترین شهرت او در فقه و حدیث و رجال است. وی از نخستین تدوین‌کنندگان علم رجال است و برخی از استادان بنام این دانش در سدۀ (۷ق/۱۳م) مانند علامه حلی (حسن بن یوسف، ۶۴۸-۷۲۶ق) و حسن بن داوود حلی از شاگردان وی بوده‌اند و از او اجازه روایت یافته‌اند. احمد نیز به ابن طاووس شهرت دارد.
او دارای نوشته‌های بسیاری است که یکی از آن‌ها به چاپ رسیده است: العین العبرة فی غبن العتره، نجف، ۱۳۶۹ق/۱۹۵۰م. برخی نیز به صورت خطی باقی‌مانده است: بناء المقالة الفاطمیة فی نقض الرسالة العثمانیه، موجود در کتابخانۀ دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی تهران. زهرةالریاض، موجود در آستان قدس. از دیگر آثار احمد، جز نامی در کتاب‌ها، چیزی در دست نیست. احمد بن موسی مقام نقابت سادات علوی را در عراق و سوری (سورا) احراز کرد و احتمالاً پس از درگذشت برادرش رضی‌الدین به این مقام دست یافت. وی به حله درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.
