ثِخَن (مفردات‌قرآن)

آیه شریفه در ملامت مسلمانان است که درباره اسیران بدر به حضرت رسول (صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌و‌سلّم) اصرار کردند که آنها را نکشد و فدیه بگیرد تا وضع مالی‌شان بهتر شود ولی حق آن بود که اسیران کشته شوند تا دیگران به جنگ مسلمین جرئت ننمایند زیرا آن‌ روز اسلام قوی نشده بود می‌بایست کفّار در هول و هراس باشند.
به نظرم جرأت کفّار قریش و راه‌ انداختن جنگ احد از همان آزادی اسیران جنگ بدر سر چشمه گرفت و اگر اسیران بدر کشته می‌شدند کفّار بار دیگر به مدینه لشگرکشی نمی‌کردند. بلی آن‌گاه که دین قوی شد و آزاد کردن اسیران خطری پیش نیاورد کشتن آن‌ها شایسته نیست.
مراد از حَتَّی‌ (یُثْخِنَ‌ فِی الْاَرْضِ‌) قدرت و استقرار یافتن دین پیامبر است که آزاد کردن دشمن ضرری نداشته باشد. مضمون آیه چنین است: برای هیچ پیغمبری نبوده که اسیران داشته باشد تا آن‌گاه که در زمین خود را نیرومند کند شما متاع دنیا را می‌خواهید و خدا آخرت را، خدا توانا و حکیم است.
بعضی آن را مبالغه در قتل گفته‌اند یعنی: اوّل پیامبران برای تقویت خود و ارعاب دشمنان مبالغه در قتل می‌کنند و پس از نیرومند شدن اسیر می‌گیرند ولی این به نظر درست در نمی‌یاید.