ثِخَن (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ثِخَن (به کسر ثاء و فتح خاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای غلیظ شدن و محکم شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص هشدار نسبت به نفوذ
شیطان، از این واژه استفاده نموده است.
ثِخَن به معنای غلیظ شدن و محکم شدن، آمده است. چنان‌که
راغب در
مفردات آورده است: «
ثخن الشی». آنگاه گفته می‌شود که چیزی غلیظ شود و از جریان بازماند (مانند: غلیظ شدن شیره). همچنین به آن‌که به زخم بزنند و از رفتن بازماند، به استعاره می‌گویند: «
ثخنه ضربا».
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با
تحذیر از شیطان فرموده است:
«وَ دَلَفَ بِجُنُودِهِ نَحْوَ كُمْ، فَأَقْحَموكُمْ وَ لَجاتِ الذُّلِّ، وَ أَحَلُّوكم وَ رَطَاتِ الْقَتْلِ، وَ أَوْطَأُوكُمْ إِثْخانَ الْجِراحَةِ»؛
«لشکریانش را به طرف شما پیش آورده و آن‌ها شما را به غارهای ذلت داخل کرده و به ورطه‌های قتل وارد نموده و شما را زیر غلظت زخمداری برده‌اند.»
این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثخن»، ص۱۸۳.
