تَبیع (مفردات‌قرآن)

تَبیع (به فتح تاء) از واژگان قرآن کریم به معنای ناصر و کمک است.

تَبیع (بر وزن شَریف) به معنای ناصر و کمک گفته‌اند.
این از آن جهت است که کمک در پی یاری و کار آدمی می‌باشد.

به مواردی از تَبیع که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(ثُمَّ لا تَجِدُوا لَکُمْ عَلَیْنا بِهِ‌ تَبِیعاً)
«سپس بر ما به سبب آن عذاب، یاری و تابعی نیابید.»
که از پی شما آمده و از ما بازخواست کند.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۲۶۶.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۱۶۲.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-الحسینی، ج۴، ص۳۰۵.
۴.	↑ شرتونی، سعید، اقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد، ج۱، ص۲۹۳.
۵.	↑ اسراء/سوره۱۷، آیه۶۹.
۶.	↑ طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۳، ص۲۱۳.
۷.	↑ طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۱۵۵.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۴، ص۱۷۵.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۶۶۰.