توقیعات ائمه علیهم‌السلام

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

تاریخ توقیعات ائمه از زمان امام رضا علیه‌السلام شروع شده است.

---

قدیم‌ترین مکتوب تاریخ‌دار امامان، در سال ۲۰۱ صادر شده و موضوع آن ولایت‌عهدی امام رضا علیه‌السلام است.
در همین سال یک مکتوب در پاسخ به سؤال مأمون درباره موی منتسب به پیامبر‌اکرم و در سال ۲۰۲ مکتوب دیگری در تأکید عهدنامه پیشین نگارش یافته است.

---

مکتوبی در سال ۲۰۳ در پاسخ سؤالی دینی نگارش یافته که معلوم نیست از امام رضا صادر شده است یا از امام جواد علیهماالسلام.

---

سند آزادی یکی از شیعیان در سال ۲۱۳ به خط و مهر امام جواد علیه‌السلام، پاسخ سؤال شرعی علی بن حدید در همین سال به خط آن حضرت، و نامه مفصّل امام به علی بن مهزیار درباره حقوق شرعی و خمس و زکات در سال ۲۲۰ و وصیت آن حضرت مکتوبات تاریخ‌دار امام جواد می‌باشند.

---

از امام هادی علیه‌السلام در سال ۲۲۸ نامه علی بن مهزیار، در ۲۳۱ نامه علی بن محمد قاسانی، در ۲۳۲ نامه به علی بن بلال درباره انتصاب ابن عبدرَبِّه به وکالت امام و نامه به ابوعلی بن راشد، در ۲۳۳ نامه محمد بن احمد بن ابراهیم، در ۲۳۸ نامه محمد بن فرج، در ۲۴۸ نامه ابراهیم بن محمد همدانی درباره اختلاف فارِس قزوینی و علی بن جعفر هُمانی دو وکیل حضرت که در آن علی بن جعفر تأیید شده، و در سال ۲۵۰ نامه به علی بن عَمرو قزوینی در لعن فارِس صادره شده که موضوع آن‌ها غالباً پرسش‌های فقهی بوده است.

---

زیارتی نیز در سال ۲۵۲، درباره شهدای کربلا نقل شده که در آن نام و احیاناً اوصاف شهدا آمده است، این زیارت یکی از زیاراتِ معروف به «زیارت ناحیه» است.
تاریخ برخی از توقیعات را نیز با توجه به حوادث مطرح شده در آن (مثلاً قتل متوکل در ۲۴۷) می‌توان به دست آورد.

---

در سال ۲۵۵ سهل بن زیاد از امام حسن عسکری علیه‌السلام درباره توحید و اختلاف شیعیان در موضوع جسم و صورت، پرسش کرده و امام پاسخ گفته است.
امام رسالة‌المقنعه را نیز در همین سال نوشته است که می‌توان آن را گونه‌ای توقیع خواند.
در همین سال آن حضرت صلواتی را بر عبدالله بن محمد عابد املا کرده است.
توقیعی نیز در سال ۲۵۶ از آن حضرت نقل شده است.
در سال ۲۵۸، که امام در حبس مُعتَز عباسی بوده، نامه‌ای به ابوهاشم جعفری نگاشته که البته این تاریخ با عصر معتز (۲۵۲ـ۲۵۵) ناسازگار است و باید در تاریخ یا در نام خلیفه یا در هر دو تحریف رخ داده باشد.
توقیعی نیز در نکوهش فضل بن شاذان نقل شده که به گفته ابوعلی احمد بن یعقوب بیهقی پس از مرگ فضل در سال ۲۶۰، صادر شده است.
(دیگر نامه‌های حضرت در این سال در کتاب‌های اصول کافی، الهدایة الکبری و کمال‌الدین آمده است).
برخی از توقیعات دیگر امام حسن عسکری علیه‌السلام با توجه به مطالب مطرح شده در آن، همچون قتل مهتدی در ۲۵۶ یا ولادت محمد بن هَمّام (ابن هَمّام اِسکافی) در ذیحجه ۲۵۸، قابل شناسایی است.

---

خصیبی توقیعات امام عصر را که در سال‌های ۲۶۰، ۲۶۳، ۲۶۸، ۲۷۱، ۲۷۳ صادر شده نقل کرده است.
در زمان سفارت محمد بن عثمان بن سعید عَمْری، در سال ۲۸۱ توقیعی مشتمل بر صلوات بر پیامبر و آل وی و در سال ۲۹۰ توقیعی در توثیق محمد بن جعفر اسدی وکیل آن حضرت خطاب به صالح بن ابی صالح صادر شده است.
در سال ۲۹۸ توقیعی از طریق حسین بن روح خطاب به علی بن احمد عقیقی برای رفع گرفتاری وی صادر شده که در آن سال، حسین بن روح از کارگزاران عَمْری بوده است.
در زمان سفارت حسین بن روح، در ۳۰۵ توقیعی به روایت محمد بن نفیس،
در ۳۰۷ توقیع محمد بن فضل موصلی، در ۳۰۷ و ۳۰۸ دو توقیع در پاسخ به مسائل شرعی محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری و در ذیل آن زیارت آل‌یاسین،
در ۳۱۲ توقیعی از سوی حسین بن روح، که در زندان مقتدر عباسی بوده، خطاب به محمد بن همام در لعن محمد بن علی شَلمَغانی و توقیعی در ۳۲۳، سال تناثُر نجوم، خطاب به علی بن بابویه ، (سال تناثر نجوم در کتاب نعمانی و مصادر غیبت آمده است ) صادر شده است.

---

پایان عصر غیبت صغرا با توقیعی خطاب به علی بن محمد سَمُری، آخرین نایب امام عصر، در ۳۲۸ یا ۳۲۹ اعلام شده است.

---

در عصر غیبت کبرا دو توقیع خطاب به شیخ مفید، در ۴۱۰ و ۴۱۲، گزارش شده است.

---

توقیعات بسیاری نیز هست که تاریخ آن‌ها روشن نیست، ولی با عنایت به قرائنی می‌توان دریافت که برخی از آن‌ها در اوایل غیبت صغرا و در دوران وکالت عثمان بن سعید عَمْری صادر شده است؛ مثلاً در چند توقیع، محل صدور آن شهر سامرا (سرّمن رَأی، عسکر) ذکر شده و چون عثمان بن سعید مدتی بعد از وفات امام حسن عسکری علیه‌السلام از سامرا به بغداد مهاجرت کرد و از آن پس بغداد مرکز استقرار نایبان امام زمان شد، زمان صدور این توقیعات اوایل عصر غیبت امام عصر علیه‌السلام بوده است.

---