بِکْر (مفردات‌قرآن)

بِکْر (به کسر باء و سکون کاف) به معنای دست نخورده و «دوشیزه»؛

اَبْکار (به فتح همزه و سکون باء) به معنای دوشیزگان؛

بُکْرَة (به ضم باء، سکون کاف و فتح راء) به معنای اول روز؛

الْإِبْكارِ (به کسر همزه و سکون باء) به معنای صبح است.

و اگر فارض به معنی گاو پیر باشد چنان‌که راغب گوید بکر هم به معنی جوان است.

شاید مراد از (اَنْشَاْناهُنَّ اِنْشاءً) آن است که حوریان به طور ولادت به وجود نیامده‌اند و نیز ساختمان وجود آن‌ها طوری است که تغییر، پیری و سایر عوارض زنان به آنان راه ندارد. از ظاهر آیه استفاده می‌شود و در حدیث نیز آمده که حوریان بهشتی همیشه دوشیزه‌اند.

الْإِبْكارِ، جمع بُكْرَةً است.

آیه‌ی شریفه درباره اهل بهشت است و ظاهرش آن است که در بهشت بامداد و شام هست اهل تفسیر چون به عدم وجود صبح و شام در بهشت یقین کرده‌اند درباره آیه اقوال مختلف اظهار نموده‌اند.
فخر رازی در یکی از دو قولش گفته: مراد دوام و عدم انقطاع روزی است یعنی رزق آن‌ها همیشگی است.
المیزان فرماید: ظاهرا مراد توالی و عدم انقطاع است.
طبرسی به نقل از مفسّرین و طبری و مراغی مصری گفته‌اند: مراد فاصله دو غذاست یعنی چنانکه در دنیا میان دو غذا فاصله می‌دادند به همان فاصله در بهشت می‌خورند.
ولی چنان‌که گفتیم: ظهور آیه وجود بکره و عشیّ در بهشت است اگر گویند که در آیه دیگر آمده‌:
(لا يَرَوْنَ فیها شَمْسًا وَ لا زَمْهَريرًا)
«در آن آفتاب و سردی نمی‌بینند.»
گوییم: آیه به صدد بیان نبودن گرما و سرما در بهشت است و این منافی با وجود صباح و مساء نیست.
در صافی از حضرت صادق (علیه‌السّلام) نقل شده مردی به او از دردها و تخمه (بيمارى امتلاء كه بر اثر پرخورى در شخص پديد مى آيد) شکایت کرد امام فرمود: «صبح و شام بخور و میان این دو چیزی نخور زیرا آن مفسد بدن است، نشنیده‌ای که خدا فرموده‌ (لَهُمْ رِزْقُهُمْ فِیها بُکْرَةً وَ عَشِیًّا) این روایت هم به ظاهر مفید همان مطلب است که از آیه، استظهار کردیم. با همه‌ی این، آیه قابل دقّت و تامّل است.