بَوَانِی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَوَانِی (به فتح باء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
استخوان دنده سینه است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی از این واژه استفاده نموده است.
این واژه یک‌بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَوَانِی (به فتح باء) به معنای استخوان دنده سینه آمده است.
این واژه جمع «بانیه» به معنی
اسم فاعل نیز می‌باشد.
صبحی صالح «بوان» (به کسر واو) را به معنای ستون
خیمه دانسته و آن‌را در کلام امام (علیه‌السلام)
تثنیه گرفته است.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد خلقت زمین فرموده است:
«فَلَمّا أَلْقَتِ السَّحابُ بَرْكَ بِوانَيْها، وَ بَعاعَ ما اسْتَقَلَّتْ بِهِ مِنَ الْعِبْءِ الْـمَحْمولِ عَلَيْها، أَخْرَجَ بِهِ مِنْ هَوامِدِ الاَْرْضِ النَّباتَ.» «چون ابر پوست دنده‌هایش را و باران سنگین را که برداشته است انداخت،
خدا از زمین‌های خشکیده
علف می‌رویاند.»
این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بوانی»، ص۱۵۷.
