بَلَس (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَلَس (به فتح باء و لام) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
یأس و ناامیدی، تحیر و سرگردانی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
انسان‌های ناامید از این واژه استفاده نموده است.
این واژه سه بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَلَس به معنای یأس و نامیدی، تحیر و سرگردانی آمده است.
«ابلاس»: به معنی یأس است.
چنان‌که طبرسی ذیل آیه ۱۲
سوره روم فرموده است به معنی تحیر و حیرت نیز آید.
در
قاموس نیز آمده است: «
اَبلسَ: یَأس وَ تَحَیّر.»
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی فرموده است:
«هذا وَ لَمْ يَأْتِهِمْ يَوْمٌ فيهِ يُبْلِسونَ.» «اين حال دنياى آنان است و هنوز روزى كه در آن متحيّر و سرگردان خواهند بود، فرا نرسيده است.»
در
خطبه ۱۹۰ کلمه «ابلاس» آمده است.
همچنین درباره میّت فرموده است:
«ثُمَّ أُدْرِجَ في أَكْفانِهِ مُبْلِساً، وَ جُذِبَ مُنْقاداً سَلِساً.» «ناامید و
متحیّر در
کفن‌هایش پیچیده شده و به طور تسلیم شده و به آسانی به طرف
قبر کشیده شد.»
این واژه سه بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بلس»، ص۱۵۲-۱۵۳.
