بَدْو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَدْو (به فتح باء و سکون دال) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای
بادیه و صحرا است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
فتنه ستمگران از این واژه استفاده نموده است.
بَدْو (بر وزن عقل) به معنای بادیه و صحرا، آمده است.
به همین جهت
خدای تعالی در
قرآن مجید فرموده است:
(وَ جاءَ بِکُمْ مِنَ الْبَدْوِ) «خدا شما را از صحرا به
مصر آورد.»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن حضرت (علیه‌السلام) درباره فتنه فرموده:
«تَنْطِقُ فيها الظَّلَمَةُ وَ تَدُقُّ أَهْلَ الْبَدْوِ بِمِسْحَلِها.» «در آن فتنه ستمگران امر و نهی می‌کنند و اهل بادیه را با رکاب خویش می‌کوبد.»
«مسحل» به معنی رکاب و خرمن‌کوب آمده است.
«بدوّیة و بدویّ» آن‌چه به صحرا نسبت داده می‌شود چنان‌که فرموده:
«وَ النّابِتاتِ العِذْيَةَ أَقْوى وَ قُوداً وَ أَبْطَأُ خُمُوداً» «علف‌های بیابانی در اشتعال قوی و در خاموش شدن بطی‌ء است.»
در کتاب
صبحی صالح به جای «بدویّه»، «و النابتات العذیة» آمده است.
مواردی از این مادّه در نهج البلاغه به کار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بدو»، ص۱۲۲.
