بُقْعَه (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُقْعَه (به ضم باء و سکون قاف و فتح عین) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای قطعه، پاره و قطعهای از
زمین میباشد که
حضرت علی (علیهالسلام) در مواردی گوناگون از این واژه استفاده نموده است.
بُقْعَه به معنای قطعهای از زمین آمده است؛ و جمع آن «بقاع» است.
امام (صلواتاللهعلیه) در بیانی میفرماید: «فسبحان من لا یخفی علیه سواد غسق داج و لالیل ساج فی بقاع الارضین؛
پاک و منزّه است
خدایی که مخفی نیست از
علم او تیرگی ظلمت شدید و نه ظلمت شب آرام در محلهای زمین.» همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «اتقوا الله فی عباده و بلاده فانّکم مسئولون حتّی عن البقاع و البهائم»
امام (علیهالسلام) در
خطبه ۱۹۲،
نیز از این واژه استفاده نموده است.
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بُقْعَة»، ص۱۴۸-۱۴۷.