بُقْعَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُقْعَه (به ضم باء و سکون قاف و فتح عین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای قطعه، پاره و قطعه‌ای از
زمین است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در مواردی گوناگون از این واژه استفاده نموده است.
بُقْعَه به معنای قطعه‌ای از زمین آمده است؛ و جمع آن «بقاع» است.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی می‌فرماید:
«فَسُبْحانَ مَنْ لا يَخْفَى عَلَيْهِ سَوادُ غَسَق داج، وَ لا لَيْل ساج، في بِقاعِ الاَْرَضينَ.» «پاک و منزّه است
خدایی که مخفی نیست از
علم او تیرگی ظلمت شدید و نه ظلمت شب آرام در محل‌های زمین.»
در مقام
نصیحت نیز فرموده‌اند:
«اتَّقوا اللهَ في عِبادِهِ وَ بِلادِهِ، فَإنَّكُمْ مَسْؤولونَ حَتَّى عَنِ الْبِقاعِ وَ الْبَهائِمِ.» «از خدا بترسيد و
تقوا پيشه كنيد كه شما در پيشگاه
خداوند مسئول بندگان و شهرها و آبادی‌ها هستيد؛ زيرا (از همه چيز) حتّى از خانه‌ها و حيوانات بازپرسى خواهيد شد.»
امام (علیه‌السلام) در
خطبه ۱۹۲ نیز از این واژه استفاده نموده است.
این واژه سه بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بُقْعَة»، ص۱۴۸-۱۴۷.
