• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بقعه (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: بقعه (مفردات نهج البلاغه (جلد ۱))
مقالات مرتبط: بقعه (مفردات‌قرآن).

بُقْعَه (به ضم باء و سکون قاف و فتح عین) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای قطعه، پاره و قطعه‌ای از زمین می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مواردی گوناگون از این واژه استفاده نموده است.


بُقْعَه به معنای قطعه‌ای از زمین آمده است؛ و جمع آن «بقاع» است.

امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی می‌فرماید: «فسبحان من لا یخفی علیه سواد غسق داج و لالیل ساج فی بقاع الارضین؛
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۶۱، خطبه۱۸۲.    
پاک و منزّه است خدایی که مخفی نیست از علم او تیرگی ظلمت شدید و نه ظلمت شب آرام در محل‌های زمین.» همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «اتقوا الله فی عباده و بلاده فانّکم مسئولون حتّی عن البقاع و البهائم»
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۴۲، خطبه۱۶۷.    

امام (علیه‌السلام) در خطبه‌ ۱۹۲،
[۳] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۹۳، خطبه۱۹۲.    
نیز از این واژه استفاده نموده است.

این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۶۱، خطبه۱۸۲.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۴۲، خطبه۱۶۷.    
۳. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۹۳، خطبه۱۹۲.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بُقْعَة»، ص۱۴۸-۱۴۷.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار