اراده حصر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فهماندن
حصر و اختصاص از طریق تقسیم لفظی بر
لفظ دیگر است.
یکی از اسباب
تقدیم و
تاخیر ، «اراده حصر» است؛ یعنی گوینده برای افاده حصر و اختصاص، گاهی لفظی را بر لفظ دیگر مقدم می‌کند؛ مانند مقدم کردن معمول بر عامل؛ خواه معمول مفعول باشد یا ظرف یا مجرور؛ مانند:
۱. (ایاک نعبد وایاک نستعین)
؛ یعنی «نخصک بالعبادة و الاستعانة».
۲. (لالی الله تحشرون...)
؛ یعنی «الی الله لا الی غیره».
۳. (... لتکونوا شهداء علی الناس ویکون الرسول علیکم شهیدا...).
تقدیم «علیکم» برای افاده اختصاص شهادت
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم بر آنان است.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «اراده حصر».
