ابراهیم بن عبدالله نجیرمی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابراهیم بن عبداللّه نجیرمی (م. حدود
۳۵۵ق) نحوی، واژه شناس و
شاعر اهل
نجیرم در
قرن چهارم هجری قمری بود. او بیشتر معلومات خود را نزد
ابواسحاق زجاج آموخت و خود نیز کرسی تدریس داشت. نجیرمی پیش از
کتابت به هیزم فروشی اشتغال داشت. سال دقیق درگذشت او مشخص نیست، اما گفته می‌شود حدود ۳۵۵ هجری قمری بوده است.
ابواسحاق ابراهیم بن عبداللّه بن محمد بن حشیش نجیرمی اهل نجیرم، روستایی واقع در ساحل
خلیج فارس یا محله‌ای در
بصره بود. گزارش
یاقوت حموی وی را فردی نحوی و واژه شناس دانسته که در
مصر اقامت داشت.
نجیرمی بیشتر معلومات و دانش خود را نزد
ابواسحاق ابراهیم بن سری
زجاج آموخت و از برجسته‌ترین شاگردان وی به شمار می‌آمد.
به نوشته تاریخ نگاران، وی زمانی به خدمت
کافور اخشیدی، حاکم مصر (۳۵۵-
۳۵۷ق) درآمد و کاتب او شد و چون شاعر بود در مدح او و وزیرش جعفر بن فضل، معروف به
ابن حنزابه اشعاری سرود. یاقوت و
ابن خلکان پاره‌ای از سروده‌های وی را بیان کرده‌اند.
گفته شده در یک مورد وقتی شعری در مدح کافور سرود، سیصد
دینار جایزه دریافت کرد.
گفته‌اند: نجیرمی پیش از روی آوردن به کتابت به هیزم فروشی اشتغال داشت.
ابواسحاق نیز کرسی تدریس داشت و شاگردانی را تربیت کرده که یاقوت، شماری از ایشان همچون
ابوالحسین مهلبی و
جناده لغوی هروی را نام برده است.
ایمان العرب و الامالی آثار
ابواسحاق است.
سال دقیق درگذشت
ابواسحاق دانسته نیست؛ اما
زرکلی آن را حدود ۳۵۵ هجری نوشته است.
(دیگر منابع:
)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «ابراهیم نجیرمی»، ج۲، ص۵۲.
