ابراهیم بن عبدالله زاهدی گیلانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِبْراهیم‌ِ
گیلانی، پسر
شیخ عبدالله زاهدی گیلانی ، از دانشمندان، شاعران و خوشنویسان قرن ۱۲ق/۱۸م. بود
ابراهیم کوچکترین فرزند
خانواده خود بود.
مقدمات علوم را در لاهیجان نزد پدرش که به علم و تقوی زبانزد بود، فراگرفت.
و در شاعری و
خوشنویسی و ترسل مهارت کامل یافت.
در توصیف خط ابراهیم آمده است که وی به ۷ قلم نیکو می‌نوشت و خوشنویسان
اصفهان از نمونه‌های خط او که به آنجا می‌رسید بهره می‌بردند.
حزین لاهیجی (۱۱۰۳-۱۱۸۰ق/۱۶۹۲-۱۷۶۶م) که برادرزاده او بود می‌گوید در ۱۰ سالگی، هنگامی که با پدر خود به
لاهیجان سفر کرده بود، مدت یک سال نزد عم خود به تحصیل مشغول شد و خلاصةالحساب
شیخ بهایی را نزد او فرا گرفت.
ابراهیم در ۱۱۱۹ق/۱۷۰۷م در لاهیجان درگذشت و در همان شهر به
خاک سپرده شد.
حزین از ۳ تألیف او نام می‌برد: ۱. کاشف الغواشی، که حاشیه بر کتاب کشاف است و تا سوره احقاف رسیده است
۲. رساله‌ای در توضیح کتاب اقلیدس
۳. رافع الخلاف، که حاشیه بر کتاب مختلف
علامه حلی است.
از این اثر نسخه‌ای در کتابخانه عمومی معارف به شماره ۷۱ موجود است.
به گفته حزین، ابراهیم در سرودن انواع
شعر و
مدایح و
مراثی
ائمه ، معما و لغز مهارت داشت، اما از اینهمه تن‌ها دو
رباعی و برخی ابیات و قطعات پراکنده از او در تاریخ حزین و تذکره حزین
نقل شده است.
(۱) جواهر کلام، عبدالعزیز، فهرست کتابخانه عمومی معارف، تهران، ۱۳۱۳ش.
(۲) حزین، محمدعلی، تاریخ، اصفهان، ۱۳۳۲ش.
(۳) حزین، محمدعلی، تذکره، اصفهان، ۱۳۳۴ش.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابراهیم گیلانی »ج۲، ص۷۱۵.
