إِصْر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِصْر (به کسر الف و سکون صاد) از
واژگان قرآن کریم به معنای سنگینی، پیمان، گناه و حبس به قهر است.
مشتقات
إِصْر که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
اِصْرِی (به کسر الف و سکون صاد) به معنای پیمان؛
اِصْراً (به کسر الف و سکون صاد) به معنای سنگینی؛
اِصْرَهُمْ (به کسر الف و سکون صاد) به معنا بار و تکالیف سنگین است.
إِصْر به معنای سنگینی، پیمان و گناه است.
در
مفردات گره زدن
(عقد الشی‌ء) و حبس به قهر گفته است.
نیز گفته‌اند: سنگینی که صاحبش را
اصر یعنی حبس و بی حرکت می‌کند.
ناگفته نماند: این معانی به همدیگر نزدیک‌اند و معنی جامع همان سنگینی است.
پیمان یک نوع سنگینی و قبول مسئولیت و گناه نیز یک نوع سنگینی است.
به مواردی از
إِصْر که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(اَ اَقْرَرْتُمْ وَ اَخَذْتُمْ عَلی ذلِکُمْ اِصْرِی) «آیا اعتراف کردید؟ و بر آن، پیمان مرا گرفتید؟»
دراین آیه به معنی پیمان است.
(وَ لا تَحْمِلْ عَلَیْنا اِصْراً) «تکلیف سنگین بر ما بار مکن،»
(وَ یَضَعُ عَنْهُمْ اِصْرَهُمْ وَ الْاَغْلالَ الَّتِی کانَتْ عَلَیْهِمْ) «از آن‌ها سنگینی و اغلالشان را بر می‌دارد و به شریعت آسان و طبیعی راهنمایی می‌کند.»
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اصر»، ج۱، ص۸۸
