إِستِئداء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِستِئداء (بر وزن استفعال) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
طلب اداء است.
این واژه در بیان
حضرت امیر (علیه‌السلام) در خصوص تبیین
بعثت انبیاء الهی به‌کار رفته است.
إِستِئداء عبارت است از طلب اداء.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
به‌همین جهت در خصوص بعثت انبیاء الهی می‌فرماید:
«فَبَعَثَ فيهمْ رُسُلَهُ، وَ واتَرَ إِلَيْهِمْ أَنْبِياءَهُ، لِيَسْتَأْدوهُمْ ميثاقَ فِطْرَتِهِ.» «
خدا در میان مردم رسولان خود را مبعوث کرد، و پیامبرانش را پی در پی فرستاد تا پیمان
فطرت خدا را از مردم بطلبند (و آن
اقرار به
توحید است).»
و در جای دیگری آمده است:
«وَ اللَّهُ مُسْتَأْديكُمْ شُكْرَهُ وَ مُوَرِّثُكُمْ أَمْرَهُ.» «خداوند شکر نعمت‌هایش را از شما می‌طلبد و دستورات خویش را به شما ارث می‌گذارد که رعایت کنید.»
مواردی متعدد از این ماده در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «استئداء»، ص۳۵-۳۶.
