أَکَمَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَکَمَه از مفردات
نهج البلاغه به معنای تلّ و
تپه است.
حضرت امیر (علیه‌السلام) بدبختی
بنی امیّه را با همین واژه توصیف نموده است.
دو مورد از این کلمه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
أَکَمَه به معنای تلّ و
تپه است.
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌اللّه‌علیه) در رابطه با بدبختی بنی امیه فرموده‌اند:
«أَنَّ اللهَ تَعالَى سَيَجْمَعُهُمْ لِشَرِّ يَوْم ... ثُمَّ يَفْتَحُ لَهُمْ أَبْواباً، يَسيلونَ مِنْ مُسْتَثارِهِمْ كَسَيْلِ الْجَنَّتَيْنِ، حَيْثُ لَمْ تَسْلَمْ عَلَيْهِ قارَةٌ وَ لَمْ تَثْبُتْ عَلَيْهِ أَكَمَةٌ، وَ لَمْ يَرُدَّ سَنَنَهُ رَصُّ طَوْد.» یعنی: «
خداوند در آینده بنی امیه را برای بدترین روزی جمع می‌کند، ... آنگاه ابواب بلاها را بر آن‌ها می‌گشاید در محل حرکت آن‌ها، بلاها جاری می‌شوند. مانند: سیل دو باغ «
قوم سباء» چنان‌که در مقابل آن سیل، ایستاده‌ای سالم نماند و تپّه‌ای مقاومت نکرد؛ و جریان آن‌را کوه محکمی جلو نگرفت.»
آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با
قرآن کریم فرموده است:
«فَهُوَ مَعْدِنُ الاْيمانِ ... وَ مَنازِلُ لا يَضِلُّ نَهْجَها الْمُسافِرونَ، وَ أَعْلامٌ لا يَعْمَى عَنْها السّائِرونَ، وَ آكامٌ لا يَجوزُ عنْها الْقاصِدونَ.» «قرآن معدن
ایمان است ... قرآن منازلی است که مسافران در راه‌های راست آن گمراه نمی‌شوند؛ و نشانه‌هایی است که رهروان را نادیده نیستند و قله‌هایی است که قصد کنندگان از آن تجاوز نکنند، یعنی راه‌های
حق به قلّه‌های قرآن منتهی می‌شود و اگر قصد کنندگان از آن تجاوز کنند به هلاکت می‌افتند.»
«آکام» جمع اکمه است چنان‌که در شرح
عبده آمده است.
از این ماده، فقط دو مورد در کلام امام (علیه‌السلام) آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اکمه»، ص۵۶.
