أَنام (مفردات‌قرآن)

أَنام (به فتح الف) از واژگان قرآن کریم به معنای خلق، جنّ و انس است.
فقط یک بار در قرآن آمده است.

أَنام به معنای مطلق خلق اعم از جنّ و انس است.

به موردی از أَنام که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(وَ الْاَرْضَ وَضَعَها لِلْاَنامِ‌)
(و زمين را براى مردم آفريد)

أَنام را در مجمع البیان، به انسان‌ها و در کشاف مطلق‌ آن‌چه در روی زمین از جنبندگان است، معنی کرده اند.

چون سوره الرحمن درباره جنّ و انس‌ است احتمال قوی آن است که مطلق جنّ و انس مراد باشد.

این کلمه یک بار در قرآن کریم به کار رفته است.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۱۳۳.
۲.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۶، ص۱۵.
۳.	↑ فیروزآبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۴، ص۷۷.
۴.	↑ الرحمن/سوره۵۵، آیه۱۰.
۵.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۳۱.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۱۶۳.
۷.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۹۸.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۴، ص۶۴.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۳۰۰.
۱۰.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۳۰۰.
۱۱.	↑ زمخشری، جارالله، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۴، ص۴۴۴.
۱۲.	↑ الرحمن/سوره۵۵، آیه۱۰.