امام خمینی معاد را ضرورت همه ادیان الهی می‌داند و در اصطلاح فلسفی حقیقت معاد را به معنای فساد اجزای مادی و جمع شدن آن در همین عالم طبیعت نمی‌داند، زیرا تغییر و تبدل به جمع اجزا بازگشت به نشئه دیگر نیست، در حالی که ضرورت تمام شرایع این است که معاد رجوع به نشئه دیگری فوق عالم طبیعت است.
ایشان حقیقت معاد را از دیدگاه عرفانی بازگشت موجودات و مظاهر به اصل خود و رجوع از عالم کثرت به همان اسمی می‌داند که مبدا ظهور آن موجودات است، اگرچه مرجع کل، همان هویت الهی است، ولی از آنجا که هویت الهی بدون حجاب اسماء بر موجودات تجلی نمی‌کند، رجوع همه موجودات به اسماء خاص خود خواهد بود.
از دیدگاه ایشان قرآن کریم نیز از راه دلیل عقلی به اثبات معاد پرداخته است. استدلال برخی آیات الهی از راه برهان لمی است که حدّ وسط، علت غایی است و این دسته از ادله از مهم‌ترین دلیل‌هاست.
