آرامش، اسم مصدر از آرمیدن است، و در برابر اضطراب و دلهره به کار می‌رود و به حالت و صفت روانی و قلبی خاص (آسودگی خاطر، ثبات و طمانینه) گفته می‌شود. آرامش در دو سطح فردی و اجتماعی قابل بررسی است؛ که بعد اجتماعی آن در مقاله امنیت
آمده است. در این مقاله آیاتی معرفی می‌شوند که در آنها از واژه‌های «اطمینان»، «تثبیت فؤاد»، «ثبات»، «ربط قلب»، «سکن»، «سکینه»، «لاخوف علیهم و لاهم یحزنون» استفاده شده است.
