یَمحُ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یَمْحُ: (وَیَمْحُ اللَّهُ الْباطِلَ) توجّه داشته باشید که
«یمح» در اصل
«یمحو» بوده که معمولًا در بسیاری از رسم الخطهای
قرآن، «واو» آن ساقط می‌شود مانند
«و یدع الانسان بالشر»، «و سندع الزبانیة» در تمام این موارد در
رسم الخط امروز
«واو» ذکر می‌شود ولی در قرآن‌ها غالباً حذف می‌گردد.
(أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَإِن يَشَأِ اللَّهُ يَخْتِمْ عَلَى قَلْبِكَ وَيَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ وَيُحِقُّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ) (آيا مى‌گويند: «او بر
خدا دروغ بسته است»؟! در حالى كه اگر خدا بخواهد و تو را دروغ‌گو بداند بر قلب تو مهر مى‌نهد و
باطل را محو مى‌كند و حق را به فرمانش پا برجا مى‌سازد؛ به يقين او از آنچه درون سينه‌هاست آگاه است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: تعبير به مضارع (يمحو: محو مى‌كند، و يحق: ثابت مى‌كند) براى اين است كه بر استمرار دلالت كند و بفهماند مساله محو باطل و احقاق حق سنتى است كه خداى تعالى آن را با كلمات خود جارى مى‌سازد. و منظور از كلمات همان
وحی است كه خداى تعالى به انبيايش مى‌كند، و
کلام ربوبی او است كه مقاصد را به انبيايش تفهيم مى‌كند. ممكن هم هست مراد از كلمات خدا، نفوس انبياء باشد، چون اين نفوس شريفه خاصيت كلام را دارند، كلام از منويات پرده برمى‌دارد، نفوس انبياء هم رازهاى غيبى را هويدا مى‌سازد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «یَمْحُ»، ص۶۶۰.
