یَمامَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
يَمامَه (به فتح یاء و میم) از
واژگان نهج البلاغه به قسمتى از
عربستان بسيار وسيع داراى شهرها و روستاها و قلعه‌ها مقابل
حجاز است، که یمامه گفته می‌شود.
این کلمه فقط یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
يَمامَه:
به قسمتى از
عربستان بسيار وسيع داراى شهرها و روستاها و قلعه‌ها مقابل حجاز است، که یمامه گفته می‌شود.
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) به فرماندار
بصره عثمان بن حنیف مى‌نويسد:
«هَيْهاتَ أَنْ يَغْلِبَنِي هَوايَ، وَ يَقُودَنِي جَشَعِي إِلَى تَخَيُّرِ الاَْطْعِمَةِ ـ وَ لَعَلَّ بِالْحِجازِ أَوِ بِالْـيَمامَةِ مَنْ لاَطَمَعَ لَهُ فِي الْقُرْصِ، وَ لاَ عَهْدَ لَهُ بِالشِّبَعِ» «هيهات كه هواى نفس بر من غلبه كند، و حرصم مرا به كشد به اختيار طعام‌ها و شايد در حجاز يا يمامه كسى باشد كه آرزویى در نان ندارد (و مى‌داند كه بدستش نخواهد آمد) و سير شدن به يادش نمى‌آيد.»
(شرح‌های نامه:
)
روح حضرت (صلوات‌الله‌علیه) به جامعه متصل بود، شادى ملت شادى او و غم ملّت غم او بود.
این کلمه فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «یمامه»، ج۲، ص۱۱۷۳.
