یهود (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یَهُود (به فتح یاء و ضم هاء) از
واژگان قرآن کریم نام قومی است که ابتداء آن از دوازده فرزند
حضرت یعقوب (علیه‌السّلام) است.
یَهُودنام قومی است که ابتداء آن از دوازده فرزند حضرت یعقوب (علیه‌السّلام) است. واحد آن یهودی و مؤنّثش یهودیّه و چون کسی را به یهود نسبت دهند گویند: یهودیّ. هیچ قومی نسبت به پیامبرانشان مانند یهود نافرمانی نکرده و در میان هیچ قومی به اندازه یهود
پیغمبر مبعوث نگردیده و معجزات به وقوع نپیوسته است بلکه معجزات پیامبران یهود از همه بیشتر بوده است.
قرآن مجید در سوره‌های:
بقره،
آل عمران،
مائده و
توبه به بدعتها و کارهای خلاف و سرگذشتهای شنیع یهود متعرّض شده و همه را آفتابی کرده است.
(وَ قالَتِ الْیَهُودُ لَیْسَتِ النَّصاری عَلی شَیْ‌ءٍ) (يهوديان گفتند: «مسيحيان هيچ موقعيتى (نزد خدا) ندارند».)
(ما کانَ اِبْراهِیمُ یَهُودِیًّا وَ لا نَصْرانِیًّا وَ لکِنْ کانَ حَنِیفاً مُسْلِماً) (
ابراهیم نه يهودى بود و نه
نصرانی؛ بلكه موحّدى خالص و مسلمان بود؛ و هرگز از مشركان نبود.)
مراد از آن در آیه
دین است نه
نژاد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «یهود»، ج۷، ص۲۸۰.
