کَنْد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کَنْد (به فتح کاف و سکون نون)،
كَنُود (به فتح کاف و ضم نون) از
واژگان نهج البلاغه و به معنای بسيار ناسپاس است. این واژه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
کَنْد و
كَنُود به معنای بسيار ناسپاس است. «كَنَدَ النعمةَ كُنُوْداً: كفرها»
چنان‌كه می‌فرمايد:
«أَيُّهَا النَّاسُ، إِنَّا قَدْ أَصْبَحْنَا في دَهْر عَنُود، وَزَمَن كَنُود، يُعَدُّ فِيهِ الُمحْسِنُ مُسِيئاً» «مردم ما واقع شده‌ايم در روزگارى
لجوج و زمانى ناسپاس كه نيكوكار در آن بدكار محسوب مى‌شود، منظور عنود و كنود بودن مردم روزگار است.»
(شرح‌های خطبه:
)
در وصف دنيا فرموده:
«أَلاَ وَهِيَ ... وَالْمَائِنَةُ الخوؤن الْخَأُون، وَالْجَحُودُ الْكَنُودُ، وَالْعَنُودُ الصَّدُودُ» «بدانيد
دنیا دروغگو است و
خیانت‌کار، حق نشناس و ناسپاس، لجوع و مانع از خير»
(شرح‌های خطبه:
) صيغه‌ها همه
صیغه مبالغه هستند.
این واژه دو بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «کند»، ج۲، ص۹۱۶.
