كفر در لغت، پوشاندن چيزى است. بالاترين كفر، انكار يگانگى خدا، دین يا نبوّت است. كافربه صورت مطلق در مُنكر توحید يا نبوّت يا دين و يا هر سه كاربرد دارد و گاهى به كسى گفته مى‌شود كه در احكام شريعت خللى وارد كرده و گناهى انجام داده است. كافربه معناى پوشاننده و انكاركننده حق آمده و كفر، اعمّ از فسق است. به هر عمل زشت، كفر گفته مى‌شود، همان‌گونه كه هر كار پسنديده ایمان محسوب مى‌گردد.
در اين عنوان آیاتی معرفی می‌شوند که در آن‌ها از مشتقّات «كفر» و آيات مربوط استفاده شده و مطلق كفر مورد نظر است و «كفران» كه در انكار نعمت بيشتر استعمال مى‌شود، در جايگاه خود مطرح شده است
