کافور
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کافور به معنای ماده جامد گیاهی دارای بوی خوش و نافذ است.
از آن به مناسبت در باب
طهارت سخن گفته‌اند.
در
غسل میت ـ غـیـر مـحـرم ــ
واجب است بعد از غسل او با
آب سدر، با
آب آمیخته با کافور غسل داده شود. کافور از جهت کمی باید به‌اندازه‌ای باشد که از نظر عرف
آب کافور بر آن صدق کند و در ناحیه زیاده بنابر قول مشهور،
آب را از اطلاق خارج نکرده و موجب مضاف شدن آن نگردد.
مالیدن کافور به مواضع هفت گانه
سجده (پیشانی، کف دو دست، دو زانو و نوک انگشتان شست پاهای) میت غیر محرم - پس از غسل واجب است. برخی نوک بینی را نیز افزوده‌اند.
پاشیدن مقداری کافور و ذریره ذریره بر کفن
میت مستحب و معطر کردن میت و
کفن او به غیر آن دو،
مکروه یا
حرام بنابر اختلاف در مسئله است.
کودک نیز همچون
بالغ با
آب کافور غسل داده و سپس
حنوط میشود.
به تصریح برخی کافور مورد استفاده در حنوط باید
مباح، پاک ساییده شده و تازه باشد و کافور مانده که بوی آن از بین رفته است کفایت نمیکند
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۷، ص۴۶.
