پارسیان آفریقا
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بازرگانان پارسی در سده سیزدهم به سواحل شرقی
افریقا قدم گذاردند.
در ۱۲۸۷/۱۸۷۰ جهانگیر بهدوار نخستین کارگاه
کشتی سازی پارسیان را در مومْباسا بنا کرد.
در همین سالها، خانواده کُواسْجی دینشاه، علاوه بر
تأسیس کارگاههای کشتی سازی و بنیانگذاری ناوگان تجاری، نماینده چند شرکت انگلیسی در عدن و نخستین واردکنندگان فن آوری به این منطقه بودند.
پارسیان در همین روزگار در زنگبار نیز به
تجارت پرداختند
و در دهه های ۱۸۷۰ـ۱۸۹۰ در این سرزمین سکنی گزیدند و در ۱۲۹۲/۱۸۷۵ نهاد رسمی خود را بنیان نهادند.
از ۱۳۱۴/۱۸۹۶ وکلا، دفترداران و مهندسان وابسته به
راه آهن شرق افریقا به منطقه زنگبار آمدند و از ۱۳۱۵/۱۸۹۷، انجمن
زرتشتیان در آن‌جا کار خود را آغاز کرد.
این انجمن از ۱۳۱۹/۱۹۰۱ در نایروبی خرید املاکی را آغاز کرد، اما دوره اصلی رشد و شکوفایی جامعه پارسیان، پس از
جنگ جهانی دوم بود،
گرچه پیشتر، فعالیت آنان تا دوربن و کیپ تاون در جنوب افریقا گسترش یافته بود
اما با روند قوم گرایی در دهه ۱۳۴۰ش /۱۹۶۰، بیشتر پارسیان به
هند و
کانادا و بیش از همه به انگلستان
مهاجرت کردند، چنانکه در زنگبار پس از
انقلاب ۱۳۴۳ ش/ ۱۹۶۴، جمعیت پارسیان ــ که پس از جنگ جهانی دوم به ۱۸۴ تن رسیده بود ــ بشدّت رو به کاهش نهاد و در دهه ۱۳۷۰ ش/ ۱۹۹۰ تنها دو خانواده پارسی در این سرزمین باقی ماند.
پارسیان افریقا، همانند پارسیان پاکستان، سنّتی‌اند و کمتر در معرض
استحاله فرهنگی قرار گرفته اند.
(۱) داسلام، دایرة المعارف بزرگ اسلام.
(۲) دایرة المعارف دین.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «پارسیان»، شماره۲۵۹۱.
