وِکاء (به کسر واو و فتح کاف) از واژگان نهج‌البلاغه به معنای تکیه کردن است. بند و حافظ را هم به این خاطر «وکاء» گویند. از این مادّه دو مورد در نهج‌البلاغه آمده است.
به حضرت حسن مجتبی (صلوات‌اللّه‌علیه) مى‌نويسد: «وَ تَلافيكَ ما فَرَطَ مِنْ صَمْتِكَ أَيْسَرُ مِنْ إِدْراكِكَ ما فاتَ مِنْ مَنْطِقِكَ، وَ حِفْظُ ما في الْوِعاءِ بِشَدِّ الْوِكاءِ، وَ حِفْظُ ما في يَدَيْكَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ طَلَبِ ما في يَدَيْ غَيْرِكَ.»
«تدارک و جبران آن‌چه بر اثر سكوتت از دست داده‌اى آسان‌تر است، از جبران آن‌چه در اثر سخنت از دست رفته! چرا كه نگهدارى آن‌چه در ظرف هست با محكم بستن دهانه آن امكان‌پذير است، و نگهدارى آن‌چه در دست دارى نزد من محبوبتر است، از درخواست چيزى كه در دست ديگرى است.»
