وَطْؤ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَطْؤ (به فتح واو و سکون طاء) از
واژگان نهج‌البلاغه به معنای زير پا گذاشتن و قدم نهادن بر روى چيزى است.
از این مادّه مواردی در
نهج‌البلاغه آمده است.
وَطْؤ به معنای زیر پا گذاشتن و قدم نهادن است.
«
وَطئه بِرَجُلِه: عَلاهُ بِها وداسه»
موطى‌ء: زمينى را گويند كه زير پا مى‌ماند.
برخی از مواردی که در
نهج‌البلاغه به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشند:
درباره
دنیا فرموده:
«مَنْ وَطِىءَ دَحْضَكِ زَلِقَ وَ مَنْ رَكِبَ لُجَجَكِ غَرِقَ.» يعنى «هر كس به
مکان لغزش تو قدم گذاشت لغزيد و هر كس در درياهايت سوار شد،
غرق گرديد.»
«دحض» لغزيدن «مكان دحض» آن‌جائى را گويند كه قدم‌ها در آن مى‌لغزند و ثابت نمى‌مانند.
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) درباره
بیعت خويش فرموده:
«حَتَّى لَقَدْ وُطِئَ اَلْحَسَنانِ وَ شُقَّ عِطْفايَ.» «تا جایی که حسن و حسین به زمین افتادند، و دو طرف ردای من پاره گردید.»
از آن معلوم مى‌شود كه ازدحام مردم به حدى بود كه
حسن و
حسین در جابجا كردن مردم زير پا مانده‌اند.
در تشويق به
جنگ فرموده:
«وَ أَعْطوا السُّيوفَ حُقوقَها، وَ وَطِّئوا لِلْجُنوبِ مَصارِعَها.» «
حق شمشيرها را در
كشتن دشمن بدهيد و براى پهلوهاى
دشمن قتل‌گاه‌ها را آماده كنيد.»
«توطئه» آماده كردن است.
از این مادّه مواردی در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «وطؤ»، ج۲، ص۱۱۴۳.
