وَضَر (به فتح واو و فتح ضاد) از واژگان نهج‌البلاغه به معنای ته‌مانده كاسه از آب وغيره، و چربى ظرف كه بعد از برداشتن روغن مى‌ماند است. از این مادّه یک مورد در نهج‌البلاغه آمده است.
آن‌گاه كه عاملانش عبیدالله بن عباس و سعید بن نمران از «یمن» آمده و شبی‌خون بسر بن ارطاة را به آن‌حضرت گفتند. به منبر تشريف برد و از بى تحرّكى يارانش ناليد و اين شعر را تمثّل فرمود: «لَعَمْرُ أَبيكَ الخَيْرِ يَا عَمْرو إِنَّني • عَلَى وَضَر - مِنْ ذا الاِْناءِ - قَلِيلِ»
