وَ انْحَر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَ انْحَر: (لِرَبِّكَ وَ انْحَرْ) تعبير به
«وَ انْحَر» از مادّه «
نحر» كه مخصوص كشتن
شتر است، شايد به خاطر اين است كه، در ميان قربانى‌ها،
شتر از اهميت
بيشترى برخوردار بود، و مسلمانان نخستين، علاقه بسيار به آن داشتند، و قربانى كردن
شتر بدون ايثار و گذشت ممكن نبود.
در اينجا دو تفسير ديگر نيز براى آيه فوق ذكر شده است:
۱- منظور از جمله
«وَ انْحَر» رو به
قبله ايستادن به هنگام
نماز است، چرا كه مادّه
«نحر» به معناى گلوگاه مى‌باشد،
سپس عرب آن را به معناى «مقابله با هر چيز» استعمال كرده است، و لذا مى‌گويند:
مَنَازِلُنَا تَتَنَاحَرُ: يعنى «منزل‌هاى ما در مقابل يكديگر است».
۲- منظور بلند كردن دست‌ها به هنگام
تکبیر و آوردن آن در مقابل گلوگاه و صورت است.
(فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ) (پس براى پروردگارت نماز بخوان و قربانى كن.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مراد از
نحر بنا بر رواياتى كه از طرق
شیعه و
سنی از
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و از
علی (علیه‌السلام) رسيده، و نيز رواياتى كه شيعه از
امام صادق و ساير ائمه اهل بيت (علیهم‌السلام) روايت كرده، دست بلند كردن به طرف
گردن در هنگام تكبير گفتن براى نماز است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «آثارَهُمْ»، ص۶۰۴.
