ولید (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَلید (به فتح واو و کسر لام) از
واژگان قرآن کریم به معنای
خادم و
کودک است.
وَلید به معنای خادم و کودک است. به اعتبار نزدیک بودن ولادتش جمع آن ولدان می‌باشد. در
صحاح گوید: «الْوَلِیدُ: الصّبیّ»
و در
قاموس گفته: «الْوَلِیدُ: المولود و الصّبیّ و العبد».
راغب می‌گوید: ولید به کسی گفته می‌شود که از ولادتش چندان نگذشته و چون بزرگ شد دیگر ولید گفته نمی‌شود جمع آن ولدان می‌باشد.
علی هذا در ولید قریب الولادة بودن معتبر است.
(قالَ اَ لَمْ نُرَبِّکَ فِینا وَلِیداً وَ لَبِثْتَ فِینا مِنْ عُمُرِکَ سِنِینَ) «گفت: آیا تو را در کودکی
تربیت نکردیم. و سالی چند در میان ما ماندی.»
(وَ ما لَکُمْ لا تُقاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ) «چه شده که در راه
خدا و خلاص بیچارگان از مردان و زنان و کودکان،
جنگ و
جهاد نمی‌کنید؟!!»
(یَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدانٌ مُخَلَّدُونَ) (نوجوانانى جاودان (در شكوه و طراوت) پيوسته گرداگرد آنان مى‌گردند.)
مراد از ولدان خدمتکاران بهشت‌اند و اطلاق ولدان روشن می‌کند که همه تازه جوان‌اند.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ولید»، ج۷، ص۲۴۴.
