وقب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَقْب (به فتح واو و سکون قاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای گودالی است در سنگ که در آن آب جمع می‌شود.
این لفظ فقط یک‌بار در
کلام اللّه به کار رفته است.
وَقْب به معنای گودالی است در سنگ که در آن آب جمع می‌شود.
وقوب به معنای دخول است.
طبرسی فرموده علت این تسمیه آن است که در
وقب داخل شوند.
به مواردی از
وَقْب که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ • وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ اِذا وَقَبَ) «از
شر آن‌چه آفریده و از شرّ غاسق آن‌گاه که داخل شود.»
به مواردی که در
نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می شود:
حضرت علی (علیه‌السلام) در وقت رفتن به
صفّین در
نخیله فرمود:
«الْحَمْدُ للهِ كُلَّما وَقَبَ لَيْلٌ وَ غَسَقَ، وَ الْحَمْدُ للهِ كُلَّما لاحَ نَجْمٌ وَ خَفَقَ.» (ستايش مخصوص
خدا ست در هر لحظه كه شب فرا رسد و پرده تاريكى آن فرو افتد. ستايش ويژه پروردگار است هر زمان كه ستاره‌اى طلوع و غروب نمايد.)
(شرح‌های خطبه:
)
این لفظ فقط یک‌بار در کلام اللّه مجید به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «وقب»، ج۷، ص۲۳۱.
