وَصيَّت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَصیَّت (به فتح واو و کسر صاد) از
واژگان نهج‌البلاغه اسم است از ايصاء به معنای متصل شدن و متصل کردن.
وصيّت را از آن وصيّت گفته‌اند كه موصى كارش را به كار وصى متصل مى‌كند.
موارد زیادی از این مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
وَصیَّت به معنای متصل شدن و متصل کردن است.
برخی از مواردی که در
نهج‌البلاغه به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
و در مقام
نصیحت فرموده:
«أُوصيكُمْ عِباداللهِ بِالرَّفْضِ لِهذهِ الدُّنْيا التّارِكَةِ لَكُمْ.» «اى بندگان
خدا! شما را به ترک اين دنيايى كه سرانجام شما را رها مى‌سازد توصيه مى‌كنم.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) به
مالک اشتر مى‌نويسد:
«ثُمَّ اسْتَوْصِ بِالتُّجّارِ وَذَوي الصِّناعاتِ، وَ أَوْصِ بِهِمْ خَيْراً: ... وَحَيْثُ لا يَلْتَئِمُ النَّاسُ لِمَوَاضِعِها.» يعنى «تجار وسائل زندگى را از مكان‌هائى مى‌آورند كه مردم در مكان‌هاى آن وسائل، جمع نمى‌شوند و دستشان به آنجاها نمى‌رسد.»
موارد زیادی از این مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «وصی»، ج۲، ص۱۱۴۱.
