وصد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَصد (به فتح واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای بافتن و ثابت شدن آمده است.
مشتقات
وَصد که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
مُؤْصَدَةٌ (به ضم میم و سکون واو) به معنای آتشى مستولى و در بسته؛
بِالْوَصِیدِ (به کسر باء و فتح واو) به معنای درگاه و آستانه خانه است.
وَصد به معنای بافتن و ثابت شدن آمده است.
«وَصَدَ الثّوب: نسجه» و گویند
«وَصَدَ الشّی‌ء» یعنی ثابت شد
«وَصَدَ بالمکان» یعنی در مکان مقیم شد. ایصاد را بستن در و نیز در تنگنا قرار دادن گفته‌اند.
راغب گوید:
«اَوْصَدْتُ الباب و آصَدْتُهُ: اغلقته و احکمته.»
به مواردی از
وَصد که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(هُمْ اَصْحابُ الْمَشْاَمَةِ - عَلَیْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ) «آن‌ها اهل شومی و شقاوتند برای آن‌هاست آتشی در بسته.»
شاید مراد از (نار مؤصده) پیوسته بودن آتش باشد یعنی درش بسته شده دیگر نجاتی از آن نیست.
(وَ کَلْبُهُمْ باسِطٌ ذِراعَیْهِ بِالْوَصِیدِ) «سگ‌شان بازوهای خود را بر آستانه گشوده بود.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «وصد»، ج۷، ص۲۲۱.
