وتد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَتَد (به فتح واو و تاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
میخ است. این واژه هفت بار در
نهج البلاغه آمده است.
وَتَد (مثل
شرف) به معنای ميخ آمده است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در
خطبه ۱ فرموده:
«فَطَرَ اَلْخَلاَئِقَ بِقُدْرَتِهِ وَ نَشَرَ اَلرِّيَاحَ بِرَحْمَتِهِ وَ وَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَيَدَانَ أَرْضِهِ» «خلائق را با قدرت خود آفريد، بادها را با
رحمت خود برانگيخت و با صخره‌ها و كوه‌ها بالا و پائين رفتن زمين را ميخكوب كرد.»
چنان‌كه در
قرآن مجید فرمود:
(وَ الْجِبالَ أَوْتاداً) از اين معلوم مى‌شود كه مركز
زمین عذاب است و غلطان و ريشه كوه‌ها در زمين فرو رفته و زمين را ميخكوب كرده‌اند و مانع بالا و پائين رفتن پوسته زمين هستند.
در
خطبه ۱۷۱ فرموده:
«وَ رَبَّ الْجِبَالِ الرَّوَاسِی الَّتِی جَعَلْتَهَا لِلْأَرْضِ أَوْتَاداً» «پروردگار كوه‌هاى محكم كه آنها را براى زمين ميخ‌ها قرار داده است.»
به
محمد بن حنفیّه در روز
جمل فرمود:
«تِدْ فِي اَلْأَرْضِ قَدَمَكَ اِرْمِ بِبَصَرِكَ أَقْصَى اَلْقَوْمِ» «ثابت و محكم كن در زمين پاى خودت را، چشم به آخر قوم بدوز.» «وتد يتد» لازم و متعدى هر دو آمده است.
این ماده هفت بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «وتد»، ج۲، ص۱۱۱۱۸.
