واو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
واو (به فتح
واو) از
واژگان قرآن کریم حرف بیست و هفتم از الفبای عربی است که در معانی مختلفی همچون
عطف، بیان حالت و
قسم بکار رفته است.
واو حرف بیست هفتم از الفبای عربی و در حساب ابجد بجای عدد شش است.
اهل لغت آن را در شانزده معنی بکار برده‌اند از جمله:
۱-
واو عطف: در این صورت معنی آن مطلق جمع میان دو چیز یا چند چیز است گاهی شی‌ء را بر صاحبش
عطف می‌کند مثل
(فَاَنْجَیْناهُ وَ اَصْحابَ السَّفِینَةِ) «
نوح و اهل کشتی را نجات دادیم.» و گاهی بر سابقش
عطف می‌کند مانند
(وَ لَقَدْ اَرْسَلْنا نُوحاً وَ اِبْراهِیمَ) (ما نوح و
ابراهیم را فرستاديم.)
و نیز به لاحقش
عطف می‌کند مثل:
(کَذلِکَ یُوحِی اِلَیْکَ وَ اِلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ اللَّهُ...) (اين گونه خداوند توانا و حكيم به تو و پيامبرانى كه پيش از تو بودند
وحی مى‌كند.)
۲-
واو حالیه: مثل: «جاء زید وَ الشمس طالعة» زید آمد در حالیکه آفتاب بر آمده بود و آن را
واو ابتداء گویند.
۳-
واو قسم: مثل:
(وَ الْقُرْآنِ الْحَکِیمِ) (
سوگند به
قرآن حکیم و استوار.)
(اِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ) (كه تو قطعاً از فرستادگان
خداوند هستى.)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «واو»، ج۷، ص۱۷۵.
