بَسَرَ (لغاتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَسَرَ: (ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَر)«بَسَرَ» از مادّه
«بسور» و
«بَسر» (بر وزن نصر) گاه، به معنای عجله کردن در انجام کاری قبل از فرارسیدن وقت آن است؛ و گاه به معنای درهم کشیدن صورت و دگرگون ساختن چهره میباشد.
(ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ) (و
چهره درهم کشید و عجولانه دست به کار شد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان میفرماید: فعل عبس از ماده عبوس است که به معنای تقطیب چهره است، در
مجمع البیان میگوید: عبوس کردن چهره و تقطیب و تکلیح آن در معنا نظیر همند، و جامع همه، ترش کردن رو، و گرفتگی صورت است در مقابل طلاقت و بشاشت که به معنای گشادهرویی است. و فعل بسر از مصدر بسور است، که به معنای بیمیلی و کراهت نمایان از چهره است. پس معنای جمله این است که
ولید بعد از نظر کردن، چهره خود را گرفت و اظهار کراهت نمود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «بَسَرَ»، ص۱۰۲.