هَضْب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
هَضْب (به فتح هاء و سکون ضاد) و
هَضْبَةُ (به فتح هاء و سکون ضاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای كوهى كه زياد
ارتفاع ندارد و بالايش پهن و هموار است.
دو مورد از اين مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
هَضْب و
هَضْبَةُ به معنای كوهى كه زياد ارتفاع ندارد و بالايش پهن و هموار است.
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
حضرت علی (علیه‌السلام) در
توصیه به لشكريان فرموده:
«و اجْعَلُوا لَكُمْ رُقَباءَ فِي صَياصِي الْجِبالِ، وَ مَناكِبِ الْهِضابِ.» «براى خود ديدبانان قرار بدهيد در بالاى كوه‌ها و بالاى تپه‌ها.»
(شرح‌های نامه:
)
درباره تشكيل
هوا و جوّ فرموده:
«أَرْسَلَهُ سَحّاً مُتَدارَكاً قَدْ أَسَفَّ هَيْدَبُهُ تَمْريهِ الْجَنوبُ دِرَرَ أَهاضِيبِهِ.» «
ابر را متلاحق و متراكم فرستاد. در حالی‌كه دنباله آن پایين آمده و
باد جنوب آن را مسّ مى‌كند براى فايده‌هاى باران‌هايش.»
(شرح‌های خطبه:
)
دو مورد از اين ماده در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «هضب»، ج۲، ص۱۰۹۹.
