هَتْف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
هَتْف (به فتح هاء و سکون تاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای صيحه زدن و ندا كردن است. این واژه سه بار در
نهج البلاغه آمده است.
هَتْف (مثل عقل) و
هتاف به معنای صیحه زدن و ندا کردن آمده است. گویند: «هتف فلان بفلان: صاح به»
سه مورد از آن در «
نهج البلاغه» آمده است چنانکه فرموده:
«الْعِلْمُ مَقْرُونٌ بِالْعَمَلِ فَمَنْ عَلِمَ عَمِلَ، وَالْعِلْمُ يَهْتِفُ بِالْعَمَلِ» «علم انسان را به عمل می‌خواند.»
(شرح‌های حکمت:
)
و در مقام
نصیحت فرموده:
«فَاسْتَمِعُوا مِنْ رَبَّانِيِّكُمْ، وَأَحْضِرُوهُ قُلُوبَكُمْ، واسْتَيْقِظُوا إِنْ هَتَفَ بِكُمْ» «از ربّانی خود (منظور خود آن حضرت است) بشنوید، قلوبتان را نزد او حاضر کنید، و اگر شما را صدا زد بیدار شوید.»
(شرح‌های خطبه:
)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «هتف»، ج۲، ص۱۰۸۶.
