هدی (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یکی از صفات
قرآن هُدی است.
«هُدی» از اسامی و صفات قرآن، به معنای
ارشاد و راهنمایی است که از روی لطف و خیرخواهی ابراز شود، و معنای مصدری آن
هدایت یافتن، هدایت کردن و دلالت کردن است، و چون
مصدر حمل بر ذات شده، از او اراده فاعل شده است؛ یعنی هدایت کننده و روشنگر.
اطلاق «هدی» بر قرآن از باب اطلاق مصدر بر صیغه فاعل است؛ یعنی هادیاً (هدایت کننده)؛ نظیر
آیه شریفه (شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِیَ اُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًی لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَی وَالْفُرْقَانِ...)
که «هدی» به معنای «هادیاً للناس» است. مناسبت این اسم برای قرآن از آن رو است که این کتاب هدایت کننده به
راه مستقیم و
حقّ است.
این
وصف قرآن بر این دلالت دارد که
انسان به طرف
هدف و مقصدی در حرکت است و برای شناختن راهی که او را به هدف برساند، به
راهنما نیاز دارد، و این وظیفه را قرآن به عهده گرفته است.
در قرآن شریف چندین
آیه دال بر اطلاق این صفت بر قرآن وجود دارد؛ مانند:(... فَقَدْ جَاءکُم بَیِّنَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ وَهُدًی وَرَحْمَةٌ...)؛ "اینک حجتی از جانب پروردگارتان برای شما آمده و رهنمود و رحمتی است"
و آیات: ۱۳۸
سوره آل عمران ،
۸۸
سوره انعام ،
۲۳
سوره زمر ،
۱۳
سوره جن ،
۲، ۹۷ و ۱۸۵
سوره بقره ،
۴۶
سوره مائده ،
۵۲ و
۲۰۳ سوره اعراف ،
۵۷
سوره یونس ،
۱۱۱
سوره یوسف ،
۸۹ و ۱۰۲
سوره نحل ،
۲ و ۷۷
سوره نمل ،
۳
سوره لقمان ،
۴۴
سوره فصلت و ۱۱ و ۲۰.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «هدی (قرآن)».
