|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
هجیمه وصابی، دختر حیّیّ که به قبیله «وصاب» از قبایل حِمْیر یمنی است. وی اهل دمشق بود. ابودرداء با وی ازدواج کرد و از آن پس، ام‌درداء صغری نامیده شد تا با این نام از ام‌درداء کبری ـ که خیّره، دختر ابوحدرد و همسر اول ابودرداء بود ـ تمییز داده شود. هجیمه از تابعین و زنی فقیه و محدّث بود و از علم و دانش و عقل بهره‌ای بسیار داشت. او از ابودرداء، سلمان فارسی و عایشه ام‌المؤمنین حدیث نقل کرد و حافظان بزرگ حدیث، از او حدیث نقل کرده‌اند. وی زنی زیبا بود که لباس زاهدان (که از سر تا پا را می‌پوشاند) بر تن می‌کرد و در صف مردان نماز می‌گزارد. او هم‌چنین در جلسات قاریان قرآن شرکت می‌کرد تا این‌که همسرش، ابودرداء، به او فرمان داد تا به جمع زنان بپیوندد. ابودرداء پس از مدتی درگذشت و معاویة بن ابی‌سفیان از هجیمه خواستگاری کرد، اما هجیمه برای ابراز وفاداری نسبت به شوهر اولش از ازدواج با معاویه خودداری ورزید. او در کَنَف حمایت بنی‌امیه زیست و شش ماه را در دمشق و شش ماه را در بیت‌المقدس اقامت می‌کرد. [۳]
سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، حسن المحاضره فی تاریخ مصر والقاهره، ج۱، ص۲۴۲.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۲۴۸. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
