نُکُر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نُكُر: (إِلى شَيْءٍ نُّكُرٍ) «نُكُر» مفرد است و از مادّه «
نکاره» به معناى موضوع وحشتناک و ناشناخته است.
(فَتَوَلَّ عَنْهُمْ يَوْمَ يَدْعُ الدَّاعِ إِلَى شَيْءٍ نُّكُرٍ) (بنابراين از آنها روى بگردان. و روزى را به ياد آور كه دعوت كننده الهى مردم را به امر وحشتناک و ناخوشايندى
[حساب اعمال
] دعوت مى‌كند!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
راغب مى‌گويد
: انكار، ضد عرفان است، و براى اظهار اينكه من فلانى را نمى‌شناسم، هم گفته مى‌شود: أنكرت فلانا ، و هم گفته مى‌شود: نكرت فلانا ، و اصل معناى اين كلمه اين است كه چيزى وارد بر قلب شود كه قلب تصورش را نكرده باشد، و اين خود نوعى جهل است، و در قرآن كريم آمده: «فَلَمَّا رَأى أَيْدِيَهُمْ لا تَصِلُ إِلَيْهِ نَكِرَهُمْ»
وقتى ديد دستشان به غذا نمى‌رسد ناشناس تشخيصشان داد . و نيز مى‌گويد: كلمه نكر هم به معناى زيركى است و هم به معناى امرى دشوار است، كه اذهان آن را نمى‌شناسد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «نُکُر»، ص۵۹۷.
